Ik viel laatst bij de pedicure van mijn veganistische voetstuk. Zij hoorde mijn relaas schoorvoetend aan. Over fanatiek vegetarisme. Omdat er zo ontzettend veel dierenleed is. Over hoe de tranen in m’n ogen schieten bij elke snelwegstoet van vrachtwagens vol volgepropte baconreepjes in spé. En dan die niet al te zuivere zuivelindustrie. Vol mamakoeien met een gebroken hart. Zo. Dat luchtte op. Ze pielde nog wat door, in stilte. En besloot toen: 'als vrouw van een melkveeboer zie ik het, met eigen ogen, toch anders.’ Ze vertelde me dat ze hun dieren zeker niet enkel als cashcow (pun intended) zien. Maar juist ook als wezens waar ze goed voor willen zorgen. Hoe ze er als de kippen bij zijn als er eentje ziek is. En dat ze zich niet herkennen in sommige beelden die geschetst worden. Het zette me aan het denken. Want hoe vaak weten we écht van de hoed en de rand? Weet ik bijvoorbeeld echt alles over veganisme of vegetarisme? Verbeter ik de wereld als ik van ver geïmporteerde avocado’s naar

Op de vlucht van Curaçao naar Amsterdam wist ik het… Het verschil tussen eenheidsworst en écht opvallende communicatie. We stegen op vanaf Willemstad en het riedeltje begon: de purser heette ons welkom, het veiligheidsfilmpje speelde af, niks opmerkelijks. Niets dat blijft hangen. Even later de piloot die zijn zegje deed. Hij begroette de passagiers en vertelde dat de voorspelling in Amsterdam dikke prima was: 13 graden met een zonnetje (daar krijg je het niet per sé warm van na twee weken tropisch eiland maar toe maar). Hij wenste iedereen een fijne vlucht en ‘hoopte dat we allemaal een lekker tukje konden doen’. Om me heen zag ik mensen glimlachen. Net even anders, net even leuker. Nou zat dat lekkere tukje er voor mij niet in, want ik behoor tot het type dat de hele vlucht om zich heen kijkt hoe iedereen (maar dan ook echt ie-de-reen) jaloersmakend vredig rechtop zit te slapen. Maar dat terzijde. 9 uur, 1 nekhernia, 3 films en 2 nepdutjes later kwam de piloot weer op de radar. De vl