Op de vlucht van Curaçao naar Amsterdam wist ik het… Het verschil tussen eenheidsworst en écht opvallende communicatie. We stegen op vanaf Willemstad en het riedeltje begon: de purser heette ons welkom, het veiligheidsfilmpje speelde af, niks opmerkelijks. Niets dat blijft hangen. Even later de piloot die zijn zegje deed. Hij begroette de passagiers en vertelde dat de voorspelling in Amsterdam dikke prima was: 13 graden met een zonnetje (daar krijg je het niet per sé warm van na twee weken tropisch eiland maar toe maar). Hij wenste iedereen een fijne vlucht en ‘hoopte dat we allemaal een lekker tukje konden doen’. Om me heen zag ik mensen glimlachen. Net even anders, net even leuker. Nou zat dat lekkere tukje er voor mij niet in, want ik behoor tot het type dat de hele vlucht om zich heen kijkt hoe iedereen (maar dan ook echt ie-de-reen) jaloersmakend vredig rechtop zit te slapen. Maar dat terzijde. 9 uur, 1 nekhernia, 3 films en 2 nepdutjes later kwam de piloot weer op de radar. De vl